Περιούσιοι λαοί
Αγγελική Δήμου-Καμπούρη
Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία είναι αναμφίβολα καταδικαστέα και η αλληλεγγύη προς στον ουκρανικό λαό δεδομένη. Η παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας αλλά και μια φιλόξενη αγκαλιά στους Ουκρανούς πρόσφυγες είναι ασφαλώς αναγκαία. Παράλληλα, απόλυτα απαραίτητη είναι και η ανάληψη πρωτοβουλιών για ειρήνη.
Δυστυχώς, ο ουκρανικός λαός δεν ζει μόνο την κόλαση του πολέμου, αλλά και την κόλαση του νεοναζισμού, που έχει απλωθεί επικίνδυνα στη χώρα και εγκληματεί κάτω από τον μανδύα του «πατριωτισμού».
Ωστόσο, ανοιχτές πληγές υπάρχουν και αλλού. Παιδιά σκοτώνονται από βόμβες ή πεθαίνουν από πείνα και άλλες κακουχίες καθημερινά σε όλο τον πλανήτη. Πώς μπορούμε να συμπαραστεκόμαστε σε ορισμένους λαούς και να αδιαφορούμε για τη δυστυχία άλλων; Δεν υπάρχουν περιούσιοι λαοί. Υπάρχουν μόνο λαοί...
Ας βγάλουμε τις παρωπίδες και τις ωτασπίδες... Στην Υεμένη γίνονται επί χρόνια αδιάκριτοι βομβαρδισμοί, καταστρέφονται νοσοκομεία, δεν υπάρχει ιατρική περίθαλψη ούτε εφόδια. Οι Σαουδάραβες, όχι μόνο σκοτώνουν, αλλά τους στερούν και τις προμήθειες βασικών ειδών. Δυτικά κράτη στέλνουν μερικά εκατομμύρια δολάρια ως βοήθεια στην Υεμένη και, παράλληλα, πουλούν πολεμικό υλικό δισεκατομμυρίων στη Σαουδική Αραβία και ΗΑΕ, για να σκοτώνουν τους Υεμενίτες! Μπροστά στα κέρδη των κατασκευαστών όπλων. μηδενίζεται η ανθρώπινη ζωή...
Η χολέρα, η διφθερίτιδα κ.ά. θερίζουν...Πάνω από 3 εκ. άνθρωποι έχουν εκτοπιστεί από το 2015 και 20 εκατομμύρια χρειάζονται ανθρωπιστική βοήθεια!. Κι όμως, κανένα σημάδι αλλαγής ή ελπίδας δεν διαφαίνεται... «Ογενοκτονικός πόλεμος Σαουδικής Αραβίας/ΗΑΕ στην Υεμένη δύσκολα καταγράφεται εδώ, διότι ΗΠΑ και ΕΕ τον διευκολύνουν»(Mick Wallace, Ιρλανδός ευρωβουλευτής).
Στη Συρία συνεχίζεται απερίγραπτη τραγωδία επί 11 χρόνια... Κολοσιαίων διαστάσεων καταστροφές, εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί, 7 εκατομμύρια διωγμένοι από τα σπίτια τους εντός της Συρίας και 6 εκατομμύρια πρόσφυγες αναζητούν απεγνωσμένα ασφάλεια σε γειτονικές χώρες. Όσοι υπάρχουν ακόμη εκεί, ζουν σε ακραία φτώχεια και απειλητικές για τη ζωή τους συνθήκες... Η «ευαίσθητη» Δύση δεν ακούει και δεν βλέπει τα δεινά των Σύρων πολιτών! Τα παιδιά τους δεν είναι λευκά, γαλανομάτικα...
Ένα βήμα πιο πέρα, υπάρχει η τραγωδία των Παλαιστινίων, που εκδιώχθηκαν, και ακόμη εκδιώκονται, από τη γη τους. Από το 1947, για να ιδρυθεί το κράτος του Ισραήλ (1948), εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους 700.000 Παλαιστίνιοι, που έγινανπρόσφυγες μέσα σελίγεςεβδομάδες.
Και δεν σταμάτησε εκεί το Ισραήλ. Παρά την υπόσχεση για συνομιλίες με τους Παλαιστίνιους, συνέχισε τους παράνομους, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, εβραϊκούς εποικισμούς με την ανοχή, αν όχι τη στήριξη, των δυτικών επιλεκτικά «ευαίσθητων» ηγεσιών... Το κράτος του Ισραήλ κυριολεκτικά χτίστηκε πάνω στα κτιριακά και ανθρώπινα ερείπια της Παλαιστίνης!
Οιοσδήποτε Εβραίος στο θρήσκευμα, απόοπουδήποτε, μπορεί να γίνει πολίτης του Ισραήλ, ενώ οι αυτόχθονες Άραβες δεν έχουν κανένα δικαίωμα να γυρίσουν στα μέρη τους εδώ και74 χρόνια! Οι Παλαιστίνιοι υφίστανται συστηματική κακοποίηση, αλλά και διακοπή παροχής νερού, ρεύματος, τροφίμων... Άμαχοι Παλαιστίνιοι, ακόμη και παιδιά και ΑΜΕΑ, βασανίζονται βάναυσα. Υπάρχει, μάλιστα, «δωμάτιο βασανιστηρίων» μέσα στο αστυνομικό τμήμα της Ναζαρέτ. Στα δε θύματα κακοποίησης δεν παρέχεται καμιά ιατρική βοήθεια. Το απαρτχάιντ του Ισραήλδεν το βλέπει κανείς... .
Οι δε Παλαιστίνιοι πρόσφυγες στον Λίβανο (περίπου 300.000) δεν επιτρέπεται να εργάζονται σε όλα τα επαγγέλματα ή να έχουν περιουσία ή πρόσβαση σε ζωτικές κοινωνικές υπηρεσίες. Ζουν σε άθλιους καταυλισμούς, χωρίς βασικά πολιτικά δικαιώματα, και με περιορισμένη πρόσβαση σε υγειονομική περίθαλψη.
Ο χώρος δεν επιτρέπει την αναφορά σε πολλές ακόμη χώρες-θύματα, αλλά ας κλείσουμε με την Κύπρο. Το 1974, εισβολή της Τουρκίας και κατοχή του 40% του νησιού, 200.000 εκτοπισμένοι (τ25% του τότε πληθυσμού ττης), χιλιάδες σκοτωμένοι, χιλιάδες αγνοούμενοι, αρπαγή περιουσιών, βανδαλισμοί, μετατροπή ναών σε στάβλους κ.ά. Η εισβολή έγινε από ένα κράτος-μέλος του ΝΑΤΟ σε ένα άλλο κράτος-μέλος του ΝΑΤΟ...
Το Συμβούλιο Ασφάλειας του ΟΗΕ ενέκρινε 70 περίπου ψηφίσματα και αποφάσεις για την εισβολή και κατάληψη της Κύπρου, αλλά το έγκλημα παραμένει ατιμώρητο εδώ και 48 χρόνια.
Ο Μπάιντεν χαρακτήρισε τον Πούτιν «χασάπη». Δεν έχω πρόβλημα με τον χαρακτηρισμό, αλλά όμοιους «χασάπηδες» έχει δει η ανθρωπότητα στο Βιετνάμ, την Κύπρο, την Υεμένη, το Ιράκ, τη Γιουγκοσλαβία, την Παλαιστίνη, τη Συρία κ.α. Επιλεκτική, λοιπόν, η ευαισθησία των συμμάχων... Οι λαοί-θύματα πολιτικών σκοπιμοτήτων, επεκτατισμού, πλουτισμού και εκμετάλλευσης είναι πάντοτε οι ίδιοι. Οι δράστες διαφέρουν...
Αγγελική Δήμου-Καμπούρη